Uit de oude doos..........Roots at the Akropolis 2008.
Het
is rond kwart voor acht als ik op goed geluk Schiebroek binnenrij voor
een concert in de aula van Humanitas, de Akropolis. Het duurt even voor
ik voor de juiste schuifdeuren sta.
In de hal zie ik wat oudere medemensen die zo te zien wel een vrolijke neut, sorry, noot, kunnen gebruiken.
Een
heel lieve dame door wie ik heel veel later wel verzorgd zou willen
worden wijst mij de weg naar het artiestenverblijf. Net op tijd voor het
inzingen. Ik ben vanavond grotendeels in het rood. Het is immers een
Kerstconcert. Heel apart, vooral omdat de meesten in het zwart gekleed
zijn.
In
een nabijgelegen ruimte verblijft een herdershond. Bij het inzingen van
Ja Ma Lena brengt hij een van grote diepte komende jank voort. De toon
is gezet. Ook voor hem.
We zingen van alles maar een klein stukje, want met alle gehoorapparaatjes op scherp willen wij nog niet alles verklappen.
Ons potentieel bloot geven, zal ik maar zeggen.
En
dan is het zover: licht tintelend van de spanning lopen wij naar de
grote aula. Als ik naar boven kijk, waar de ingangen van de diverse
woonlagen zijn zie ik dat er dranghekken geplaatst zijn. Zo zal de te
verwachte toeloop van ouderen worden gekanaliseerd.
Voor
ons: een zaal vol......ons publiek. Even verwacht ik dat zij "vol
verwachting klopt ons hart" zullen gaan zingen, zodat wij daar over heen
"daar bij die molen" kunnen gaan inzetten.
Zo
niet wij. Wij gaan los met ons multiculturele vierstemmige repertoire.
Jiddish, Russisch, Ewuradzees, Bosnisch, Iers, Afrikaans...... Alles
komt in een hoog swingend tempo voorbij. Hier en daar ondersteund door
piano en saxofoon.
Diep
onder de indruk en met alle zintuigen open neemt men ons waar. En dan
trekken wij het aula-veld in om temidden van hen een fraai Soefilied te
zingen. Er daalt een diepe ontspanning in de zaal.
Niet
voor lang: met het Tsarenlied Ngogajaletha en Walamalese krijgen we
ieder weer op de punt van de al dan niet rollende stoel. Yes ! Dan nog
een Szakura en Hasjiwenoe. En om af te sluiten het prachtige Irish
Blessing.
Inmiddels heeft de hoofdzuster signalen af gegeven om wat kalmer aan te doen, er moet vannacht ook nog geslapen worden.
Onder
een daverend applaus verlaten wij het podium, waarna wij ons
terug spoeden naar onze studio waar wij tot in de kleine uurtjes, zingen,
dansen en drinken.
Een uniek Hollands lied klinkt: En we gaan nog niet naar huis.....
Nou ja, uiteindelijk wel. Een ervaring rijker.
Henk.
Henk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten