Rootskoor Rotterdam sluit het seizoen af bij De Wende.

 Rootskoor Rotterdam in De Wende.

Aan elk zangseizoen komt een einde. Ook nu. Meestal doen we zoiets op een ongebruikelijke locatie. Anders dan normaal en deze keer kwam Els met het initiatief om dit in De Wende, in de Oosterflank te doen. Daar zou onze veelkleurigheid goed tot haar recht komen.

Voor de liefhebsters ( waar waren de bassen ? ) begon er om 17.30 uur een cursus "werken met glas". Er was een bonte hoeveelheid glas uitgestald die na het verzamelen van de delen geheel intuïtief compositorisch op de betreffende ondergrond aangebracht werd. Dit leidde tot grote tevredenheid en geluk ( het zou later nog doorklinken in de zang ).

 Vanaf 18.30 uur kwamen de meeste anderen binnen met tal van zelfbereide heerlijkheden in allerlei kleuren. Soms heel Hollands, soms heel Kip Madras en alles daar tussen in. De kleurstellingen uit de eerste activiteit breidden zich uit.

Er werd genoten. Van elkaar en alles daaromheen.

Om half acht meldde ik mij aan de poort van De Wende. Met enige verbazing en verwondering liep ik de gemeenschapsruimte binnen. Een bonte variëteit aan meubels, objecten, kleuren gaf het iets feestelijks en voor wie het even niet zag zitten,die kon plaatsnemen aan de bar waar hoop in 3 talen getapt werd.

Allemaal vrijwilligerswerk, vertelde een aardige dame, Grecia, mij. Alle spullen verzameld en ver- of bewerkt. Het deed mij aan de Duitse kunstenaar Hundertwasser denken of aan de Tarottuin van Niki de St.Phalle. Er was een hartjestafel , een tafel met ingebouwde bordjes, een witte voor als je even niet wist en een bank met tijgervel die voortkwam uit een voormalig ledikant. Ik mocht er even op gaan zitten en inderdaad: het voelde koninklijk.

Overal waren boeken om mee te nemen en wilde je je haar kammen: in de aanwezige klassieke spiegel zat het gelijk netjes. Zij vertelde mij dat ze prachtige foto's had gemaakt van etende koorleden en die wilde ik wel zien, dus kwam het snel tot een uitwisseling via Whats App.

Intussen waren de buiken rond en de schalen bijna leeg. Een laatste stukje Madras á la VanderVoort mocht nog plaatsnemen op het bord van Sandra. Even later blies Bert de laatste waxinelichtjes onder de lege pan uit. Het werd tijd om te gaan zingen.

Het was prettig weer en dus verzamelden wij ons onder de symbolische oude eik ( een catalpa in dit geval ).

Iedere stem kreeg haar eigen plek toegewezen en er ontstond bij de dames onmiddellijk een spontane ruilhandel in partituren.

 

Niet bij de heren, want die hadden maar één partituur en die zat de meeste tijd ( nauwelijks passend ) in de achterzak van Karel. Esta Tierra verliep daardoor wat moeizaam. De rest ging soepel.

 

En wat leuk: wij hadden publiek. Uit de ramen, achter de gordijnen of geheel aanwezig. Er werd volop gefilmd en gefotografeerd. Niet alleen omdat wij zo geïnspireerd zongen, maar ook omdat wij later "een leuke groep" genoemd werden. En dat komt vermoedelijk steeds minder voor !

Ook fijn was dat als we de begintoon goed hadden Herbert ons met applaus verraste en dat deed goed. Ons repertoire stroomde als een rivier onder zijn leiding en na verloop van tijd hadden wij allen tintelingen in vingers en voeten. En dan weet je dat je goed bezig bent. Mother of God klonk prachtig in deze binnentuin en South Africa bracht de donkerste krachten in ons boven ( wel op een nette manier ).

Op verzoek van Bert sloten wij af met het altijd sfeervolle Irish Blessing. De partituren mochten in de tas, de stemmen besproeid, maar niet voor ons publiek. Dat wilde meer en wij gaven hen een onvergetelijk Syahamba mee naar huis. Het was weer mooi geweest. In augustus gaan wij al weer een kerk inzingen. Een mooi vooruitzicht.

Met dank aan allen voor jullie bijdrage ( Els in het bijzonder ) voor deze unieke avond ( en al   de toegezonden foto's ).

Henk, Rotterdam, 7 juli 2023.