Seizoensafsluiting Rootskoor 2025.

Het is donderdagavond 3 juli als wij ons melden voor de afvaart van het Rootskoor. Els heeft het zo geregeld dat wij een boot hebben waar wij precies inpassen met alle eten en drinken in het midden. Zo wordt voorkomen dat wij ( de lading ) gaan schuiven, terwijl alles verder onder handbereik blijft.

 

 Maria vraagt zich al bij de afvaart af of deze sloep wel bestand is tegen het zingen van Babathandaza, maar de jarige Thea kan daar heerlijk om lachen. En nadat iedereen iedereen in de boot heeft genomen zorgt onze blauwe engel voor de juiste richting. Omdat hij dat met liefde doet, zingen wij voor hem : Amor, Amor.

 

Het is rustig op de Rotte en terwijl we voortkabbelen, babbelen en knabbelen we er op los. Ook wordt er van alles geopend en doorgegeven. Natuurlijk zonder vlekken op onze partituren te maken. Op het zingen na is dit Roots op haar best.

 

 

 Naast Thea viert ook Aart zijn verjaardag aan boord. Hij doet dat zo intens mogelijk en we leven heel intens mee. 
 

Els heeft ook dit jaar haar familie attent gemaakt op onze tocht en ja vanuit de verte zien wij hen staan. En zie: van dichtbij zijn zij nog knapper dan van afstand. Dat geeft veel beroering in de boot. Een van hen kon zelfs razendsnel van positie wisselen, wat een nieuwe golf van enthousiasme tot gevolg had.

 

Ondertussen kwamen er ook wat voetjes van de vloer en werd er uitgebreid gesmikkeld. Dat Herbert naast Old Amsterdam ook iets anders at verbaasde mij.
 

 

 

Geleidelijk aan begon de zon onder te gaan en zorgde de lichtval voor een toenemende graad van schoonheid. Sommigen werden met een aureool gesierd bij het zingen van het Ave Verum, dat wonderlijke zeemanslied.

 

 En zo daalde de avondstilte over de Rotte. Slechts hier en daar nog wat gesnater, maar toch..........

 

Het werd tijd om terug te keren. Onze stuurman keerde bekwaam de boot en in het zicht van de haven werd door ons een Irish Blessing gezongen. Altijd mooi. Als eerste verliet onze stuurman ( mogelijk toch geëmotioneerd ) de boot. Een wat vreemde volgorde.

 

Daarna begon het uitstappen. Dat viel niet altijd mee, omdat ook zeebenen moeten wennen aan vaste aarde. Of was het de witte wijn of het Spaanse bier ?

Heelhuids aan land werd er links, rechts en soms dwars door het midden nog wat geknuffeld. Op naar de zomer en in september weer gezond en wel aan boord. 

 

 

Het was weer mooi geweest. Met dank aan Els en haar bemanning.

Rotterdam, 4 juli 2025

Henk van der Veen. 

Rootskoor Kerst 2024.

 

 

 Op donderdag 19 december kwam het RootskoorRotterdam voor het laatst bijeen in 2024. En zoals gebruikelijk werd die avond begonnen met een uitvoering van Heel Roots Bakt. Marjolein, Peter en Arie hadden de barruimte omgetoverd in een "Kerststal" en daar konden alle culinaire vondsten worden uitgestald. Boven de deur was te zien dat het hier om een 6 sterrenrestaurant ging.

 

 

Een van de grote en ook stille inspirators van deze viering is Els, hier op foto met onze goedgemutste Franca.

 

 Daarna werd het tijd om ons Kerstrepertoire te gaan zingen. Maar eerst deden wij onder aanvoering van Herbert onze Kerstyoga en dansten we feestelijk in het rond op Kool And The Gang, een ander succsvol koor. 

 

Eerst werden bij de sopranen en de alten de puntjes nog even op de ï gezet, altijd mooi om te zien en te horen. Daarna was het tijd voor het invliegen van de engel Gabriël, aankondiger van een bijzondere geboorte, die wij bezongen in Puer Natus. Tussendoor een Tibie Poem. Herbert had echter ook een verrassing: voor het eerst sinds de 13de eeuw werd het Ave Verum Corpus aan het Kerstrepertoire toegevoegd. Dat werd dus flink oefenen en het klonk uiteindelijk zo:
 

 

Een traditionel uit de Oekraïne Nova Radist Strala werd geboren in the Light of the World en opgewekt door onze eigen zang brachten we Conventry Girls Lully Lullay. Helaas werd Maria in het Dornwald vergeten en bleef onduidelijk waar de herdertjes deze nacht zouden gaan overnachten. Ik miste Strälende Juul, omdat ik dan gelijk meisjes met kaarsjes op hun hoofd zie lopen. En dat vind ik gewoon mooi. Tsja, het is ook wel een groot aanbod in deze tijd.

Ook was er taart in de pauze, verzorgt door het Jolanda Quartet ( met Alexandra, Ina, Maria ).  En dat werd een happening, het zingen maakte plaats voor likkebaarden en aanwijzen welk stukje het lekkerst zou zijn. Leuk ook dat wij erop stonden in onze Zomeravondboot.

Er is zelfs een opname van.

Van de boot bleven op het einde wat wrakstukjes over.

En toen werd het wat verwarrend. De taart was namelijk bedoeld als toetje na de maaltijd, maar omdat deze nu in de pauze met verrukkelijke Glühwein ( bravo Marjolijn en Peter ) werd gepresenteerd , bleven de bedoelde pauzehapjes nog even in de vriezer. We zongen nog het een en ander en toen gingen we de kerk in om nog mooier te klinken. 

Mooier kan toch niet dachten Sandra en Bert en gingen huiswaarts net als andere onwetenden, die direct na het zingen de kerk uitgingen.

Maar binnen presenteerde Marjolein haar niet te overrtreffen gevulde eitjes in de vorm van sparreboompjes. Een lekkernij van de eerste orde. Had zij maar wat eerder HoHoHo tegen de niet zo slimme weglopers gezegd.

Dat was wel een geluk voor diegenen die gebleven waren. Garnaaltjes met zeewier. Aart zag ineens allerlei hapjes die hij thuis nooit kreeg en hij vertelde er graag over. Met instemmend geknik van Olivier en Karel, voor wie dit ook ongekend was.

Het was al met al weer een mooie, gezellige avond en een goede reden om volgend jaar uit en met volle borst verder te gaan.

Met dank aan allen die dit mogelijk maakten.

Henk.

 

 

Rootskoor Rotterdam op de Rotte.

 Ook deze keer zochten we, nou ja, de commissie, naar een waardige afsluiting van ons zangseizoen. In het verleden deden wij dit wel eens met de boot van Plaswijk of een rederij langs de Rotte. Altijd weer heel bijzonder. Na overleg van links naar rechts en van rechts naar links, besloot Marian een grote motorsloep met toilet te reserveren. De bemanning van 32 hoofden en een kapitein waren snel geronseld.

Vandaag lag het startpunt aan de Linker Rottekade. Wij werden daar om 19.30 uur verwacht om in te schepen ( en in te laden ). We zouden dan om 20.00 uur van wal steken. Een rustige plek met de mogelijkheid tot voorzit op de bankjes of nazit in het nabijgelegen café.

Op aanraden van Theo had iedereen voor niet meer dan 10 personen drank en eten meegenomen. Aanvankelijk was dat alles nog wat verscholen en tegelijkertijd kwam er van alles op tafel, zoals de heerlijk krokante flapjes van Alexandra. Daar is - bijna - geen foto van: ze waren te lekker en daardoor te snel weg. Een zgn. flap uit. De rest zag er overigens zo uit:

 We maakten kennis met onze kapitein die rustig zittend achter zijn stuurwiel ook dit bonte gezelschap vol klanken over zich heen kon laten komen komen.

In eerste instantie een groep van een al rust en vol verwachting. Bij de afvaart werd een oud zeemanslied ingezet ( stond niet in de bundel ).

Onderweg was voor veel amusement gezorgd. Zo zongen we veel evergreens voor elkaar en onszelf. Herbert, onze grote leidsman en vandaag eerste stuurman riep ons op naar de ander toe te zingen. Vreemd was wel dat toen ik mensen op 100 meter zag ,hij ineens zachter wilde. Hierbij werd overigens ons internationale klankpalet gelijk duidelijk. Het was niet echt mooi, maar wel vanuit het hart.

Ook waren er naast strak geleide koorzang en ritmisch geklap persoonlijke solo's, duo's en quartetten en daar werd zichtbaar van genoten.

Wie nog niet zo bekend was met ons bonte repertoire werd goed begeleid. Je stond er nooit alleen voor.

Onderweg kwamen we veel passanten tegen die heel vrolijk en enthousiast op ons Afrikaans repertoire reageerden.

 

 

 Wat nu precies het toilet aan boord was, was onduidelijk en werd ook niet duidelijk. Niemand die het wilde proberen. Wel deden de meest wilde suggesties de ronde.

 

We passeerden een van de karakteristieke molens aan de Rotte. Het was dezelfde als die van de voorgaande keer. En wat een mooi clair obscur.

 

 Verrassend was dat Els een voorbijganger zover kreeg dat hij onze tocht ( waarbij wij als vrienden elkaar over de rivier heen droegen ) op film kon vastleggen. Samen onder de brug door.....lalalala.....lalalalala....when the river is deep.

 

 

 Het onder een brug doorgaan was niet altijd even simpel. Op een zeker moment was het duiken of stoten. Iedereen dook wat de kwaliteit van de zang niet echt ten goede kwam.

 

 

 

Intussen kleurde de lucht pastel. De zon was onder en wij keerden terug naar waar het eerder begonnen was. Met een sfeervol Tibie 4 beëindigden we onze reis. Er werd onderling hartelijk afscheid genomen. Sommigen gingen naar hun tram, auto, fiets en anderen gingen het café in voor een laatste oorlam. Het was weer mooi geweest.

Dankjewel allemaal.

Tekst : Henk.

Film en fotografie: Els, Mar, Marleen, Henk, Arie.

Na het publiceren van dit blog kwam nog een grote serie fraaie foto's van Arie ( Hoflaankerk ) binnen. Hierbij een kleine selectie.