Rootskoor Rotterdam op de Rotte.

 Ook deze keer zochten we, nou ja, de commissie, naar een waardige afsluiting van ons zangseizoen. In het verleden deden wij dit wel eens met de boot van Plaswijk of een rederij langs de Rotte. Altijd weer heel bijzonder. Na overleg van links naar rechts en van rechts naar links, besloot Marian een grote motorsloep met toilet te reserveren. De bemanning van 32 hoofden en een kapitein waren snel geronseld.

Vandaag lag het startpunt aan de Linker Rottekade. Wij werden daar om 19.30 uur verwacht om in te schepen ( en in te laden ). We zouden dan om 20.00 uur van wal steken. Een rustige plek met de mogelijkheid tot voorzit op de bankjes of nazit in het nabijgelegen café.

Op aanraden van Theo had iedereen voor niet meer dan 10 personen drank en eten meegenomen. Aanvankelijk was dat alles nog wat verscholen en tegelijkertijd kwam er van alles op tafel, zoals de heerlijk krokante flapjes van Alexandra. Daar is - bijna - geen foto van: ze waren te lekker en daardoor te snel weg. Een zgn. flap uit. De rest zag er overigens zo uit:

 We maakten kennis met onze kapitein die rustig zittend achter zijn stuurwiel ook dit bonte gezelschap vol klanken over zich heen kon laten komen komen.

In eerste instantie een groep van een al rust en vol verwachting. Bij de afvaart werd een oud zeemanslied ingezet ( stond niet in de bundel ).

Onderweg was voor veel amusement gezorgd. Zo zongen we veel evergreens voor elkaar en onszelf. Herbert, onze grote leidsman en vandaag eerste stuurman riep ons op naar de ander toe te zingen. Vreemd was wel dat toen ik mensen op 100 meter zag ,hij ineens zachter wilde. Hierbij werd overigens ons internationale klankpalet gelijk duidelijk. Het was niet echt mooi, maar wel vanuit het hart.

Ook waren er naast strak geleide koorzang en ritmisch geklap persoonlijke solo's, duo's en quartetten en daar werd zichtbaar van genoten.

Wie nog niet zo bekend was met ons bonte repertoire werd goed begeleid. Je stond er nooit alleen voor.

Onderweg kwamen we veel passanten tegen die heel vrolijk en enthousiast op ons Afrikaans repertoire reageerden.

 

 

 Wat nu precies het toilet aan boord was, was onduidelijk en werd ook niet duidelijk. Niemand die het wilde proberen. Wel deden de meest wilde suggesties de ronde.

 

We passeerden een van de karakteristieke molens aan de Rotte. Het was dezelfde als die van de voorgaande keer. En wat een mooi clair obscur.

 

 Verrassend was dat Els een voorbijganger zover kreeg dat hij onze tocht ( waarbij wij als vrienden elkaar over de rivier heen droegen ) op film kon vastleggen. Samen onder de brug door.....lalalala.....lalalalala....when the river is deep.

 

 

 Het onder een brug doorgaan was niet altijd even simpel. Op een zeker moment was het duiken of stoten. Iedereen dook wat de kwaliteit van de zang niet echt ten goede kwam.

 

 

 

Intussen kleurde de lucht pastel. De zon was onder en wij keerden terug naar waar het eerder begonnen was. Met een sfeervol Tibie 4 beëindigden we onze reis. Er werd onderling hartelijk afscheid genomen. Sommigen gingen naar hun tram, auto, fiets en anderen gingen het café in voor een laatste oorlam. Het was weer mooi geweest.

Dankjewel allemaal.

Tekst : Henk.

Film en fotografie: Els, Mar, Marleen, Henk, Arie.

Na het publiceren van dit blog kwam nog een grote serie fraaie foto's van Arie ( Hoflaankerk ) binnen. Hierbij een kleine selectie.

Boottochtjes van toen.

 

Tibie Poem van Mockranjac.

Na de pauze gaan we even de grote ruimte van de Hoflaankerk in. Daar is een grootse akoestiek en die willen we even  verkennen met Tibie Poem van Mockranjac.

Om niet af te leiden van de zang blijft het plafond in beeld.

En nog een Tibie Poem.

 

Ons jongste lid is jarig en dat vieren we graag.

 Daar ons Rootskoor al in 1995 is opgericht en veel leden er helemaal aan verknocht zijn geraakt is het niet zo vreemd dat de gemiddelde leeftijd boven het landelijk gemiddelde uitsteekt. Dat doet niets af aan het plezier, de tomeloze energie ( ook van onze dirigent ) en onze vierstemmige zangkunsten.

Er is echter een uitzondering: Jolanda. Zij is met haar 16 jaar veruit het jongste lid en dat vieren wij graag. Zij zou in de pauze langskomen met een verrassing en wij zouden haar verwelkomen met het helaas van Russische oorsprong zijnde verjaardagslied voor de tsaar: Nojagaletha.

En zo geschiedde. Jolanda was aangenaam verrast. Wij ook ,want zij had een grote taart meegebracht, waarop wij te zien waren in concert-stand. Zomer 2023 hadden wij een "Maria-project" in de kerk " Het Steiger". Jolanda nam daar ook deel aan een expositie van Mariabeelden.

Maar eerst de taart:

Leuke bijkomstigheid was dat wij elkaar vervolgens - via de taart - opaten. Wat waren wij lekker !

Helaas was ondergetekende niet snel genoeg om het verjaardagslied te registreren. Gelukkig kwam onze dirigent met een feestelijk vervolgnummer "Syahamba". Vermoedelijk een lied waarmee de Zoeloes hun verjaardag vierden.

Tot over 4 jaar....eh.... 14 maart 2024 bedoel ik.

 

Seizoensafsluiting Rootskoor in de Hoflaankerk.

 

  Met het naderen van de Kerst kwam ook weer het idee en het verlangen naar een mooie afsluiting van dit zangseizoen. In het verleden gebeurde dat met een verzorgde maaltijd ( door anderen of onszelf ). Deze keer kwam het seizoen-einde wat sneller dan verwacht: 14 december i.p.v. 21december. Ook waren we recent verhuisd van Pro Rege naar de Witte Zaal in de Hoflaankerk.

De diverse commissieleden besloten na overleg het dit jaar anders te doen: een vroege start met een voorzitronde in de bar. Theo liet het ons weten. Het liefst met een rood accent.

 Sommigen namen dit heel serieus ( totaal rood ), anderen iets minder. Het maakte niet uit, de sfeer was gelijk optimaal. Daarna officieel zingen, een drankpauze met tot slot een bonte Kerstavond o.l.v. het duo Marjanne ( speciaal ingevlogen ) en Hans.

Over het officiële repertoire bestond geen twijfel. Onze Amsterdamse engel stuurde ( heel modern ) zijn aankondiging via de app.

Inmiddels werd de zaal door andere engelen in de juiste sfeer gebracht met lichtsnoeren die van overal bijeen waren gekomen voor deze viering.

Nadat Herbert ons met toepasselijke oefeningen  stem- en andere banden liet oprekken werd het tijd voor een in-dance. Dit maal op Stuck in the middle van Steelers Wheel. De onmiddellijke herkenning van dit wat leeftijdsgebonden lied droeg bij aan de sfeer tijdens de uitvoering. Er kwam ook veel ter sprake.

Daarna begon het serieuzere werk. Een combinatie van instuderen en tegelijk uitvoeren, met een Herbert die strooide met toonaarden zodat het uiteindelijk harmonisch klonk. Daarna had iedereen dorst en daar kwamen Marjolein, Peter en hun onafscheidelijke assistent in beeld.

Zij schonken een aantrekkelijk ogende en verwarmende Glühwein voor ons in, voorzien van een vitaminerijk waaiertje. Er waren Frankiaanse groentesnacks, marsepeinen bolletjes ( ja, zoet kan ook heel goed ), maar het hoogtepunt lag ook nu weer bij de schier eindeloze stroom bitterballen van Peter. 

 

Een tweede glas Glühwein ( door Peter omgetoverd in een soort van vloeibare rumboon ) deed het goed. Ik kreeg een rendiergevoel en wilde snel naar boven om met de belletjes ( ja Marjanne en Hans hadden alles uit "de kindertijd" als hulpstukken meegenomen ) te spelen. 

Echt een rammelaar voor iedereen. 

Zij hadden ook een leuk boekje gemaakt met allerlei kerst- en andere liedjes speciaal voor deze community-singing. Tussendoor deden we wat zoekoefeningen, maar dat maakte alleen maar nieuwsgierig. Hans en Marjanne speelden en zongen en na het lezen van de tekst deden we allemaal van harte mee.

Dat gold ook voor de aanwezige bekroonde bestuursleden.

Daarna was er nog tijd voor wat nazingen in de zaal of nazitten in de bar. Tot in de kleine uurtjes.

Het was weer top geweest. Met dank aan alle scheppers daarvan. Als verlichte sterren verdwenen wij in de nacht om elders verder te stralen.

Rotterdam,14 december, Henk van der Veen.

Fotografie: Theo, Henk.

 

Rootskoor Rotterdam sluit het seizoen af bij De Wende.

 Rootskoor Rotterdam in De Wende.

Aan elk zangseizoen komt een einde. Ook nu. Meestal doen we zoiets op een ongebruikelijke locatie. Anders dan normaal en deze keer kwam Els met het initiatief om dit in De Wende, in de Oosterflank te doen. Daar zou onze veelkleurigheid goed tot haar recht komen.

Voor de liefhebsters ( waar waren de bassen ? ) begon er om 17.30 uur een cursus "werken met glas". Er was een bonte hoeveelheid glas uitgestald die na het verzamelen van de delen geheel intuïtief compositorisch op de betreffende ondergrond aangebracht werd. Dit leidde tot grote tevredenheid en geluk ( het zou later nog doorklinken in de zang ).

 Vanaf 18.30 uur kwamen de meeste anderen binnen met tal van zelfbereide heerlijkheden in allerlei kleuren. Soms heel Hollands, soms heel Kip Madras en alles daar tussen in. De kleurstellingen uit de eerste activiteit breidden zich uit.

Er werd genoten. Van elkaar en alles daaromheen.

Om half acht meldde ik mij aan de poort van De Wende. Met enige verbazing en verwondering liep ik de gemeenschapsruimte binnen. Een bonte variëteit aan meubels, objecten, kleuren gaf het iets feestelijks en voor wie het even niet zag zitten,die kon plaatsnemen aan de bar waar hoop in 3 talen getapt werd.

Allemaal vrijwilligerswerk, vertelde een aardige dame, Grecia, mij. Alle spullen verzameld en ver- of bewerkt. Het deed mij aan de Duitse kunstenaar Hundertwasser denken of aan de Tarottuin van Niki de St.Phalle. Er was een hartjestafel , een tafel met ingebouwde bordjes, een witte voor als je even niet wist en een bank met tijgervel die voortkwam uit een voormalig ledikant. Ik mocht er even op gaan zitten en inderdaad: het voelde koninklijk.

Overal waren boeken om mee te nemen en wilde je je haar kammen: in de aanwezige klassieke spiegel zat het gelijk netjes. Zij vertelde mij dat ze prachtige foto's had gemaakt van etende koorleden en die wilde ik wel zien, dus kwam het snel tot een uitwisseling via Whats App.

Intussen waren de buiken rond en de schalen bijna leeg. Een laatste stukje Madras á la VanderVoort mocht nog plaatsnemen op het bord van Sandra. Even later blies Bert de laatste waxinelichtjes onder de lege pan uit. Het werd tijd om te gaan zingen.

Het was prettig weer en dus verzamelden wij ons onder de symbolische oude eik ( een catalpa in dit geval ).

Iedere stem kreeg haar eigen plek toegewezen en er ontstond bij de dames onmiddellijk een spontane ruilhandel in partituren.

 

Niet bij de heren, want die hadden maar één partituur en die zat de meeste tijd ( nauwelijks passend ) in de achterzak van Karel. Esta Tierra verliep daardoor wat moeizaam. De rest ging soepel.

 

En wat leuk: wij hadden publiek. Uit de ramen, achter de gordijnen of geheel aanwezig. Er werd volop gefilmd en gefotografeerd. Niet alleen omdat wij zo geïnspireerd zongen, maar ook omdat wij later "een leuke groep" genoemd werden. En dat komt vermoedelijk steeds minder voor !

Ook fijn was dat als we de begintoon goed hadden Herbert ons met applaus verraste en dat deed goed. Ons repertoire stroomde als een rivier onder zijn leiding en na verloop van tijd hadden wij allen tintelingen in vingers en voeten. En dan weet je dat je goed bezig bent. Mother of God klonk prachtig in deze binnentuin en South Africa bracht de donkerste krachten in ons boven ( wel op een nette manier ).

Op verzoek van Bert sloten wij af met het altijd sfeervolle Irish Blessing. De partituren mochten in de tas, de stemmen besproeid, maar niet voor ons publiek. Dat wilde meer en wij gaven hen een onvergetelijk Syahamba mee naar huis. Het was weer mooi geweest. In augustus gaan wij al weer een kerk inzingen. Een mooi vooruitzicht.

Met dank aan allen voor jullie bijdrage ( Els in het bijzonder ) voor deze unieke avond ( en al   de toegezonden foto's ).

Henk, Rotterdam, 7 juli 2023.