Seizoensafsluiting Rootskoor in de Hoflaankerk.

 

  Met het naderen van de Kerst kwam ook weer het idee en het verlangen naar een mooie afsluiting van dit zangseizoen. In het verleden gebeurde dat met een verzorgde maaltijd ( door anderen of onszelf ). Deze keer kwam het seizoen-einde wat sneller dan verwacht: 14 december i.p.v. 21december. Ook waren we recent verhuisd van Pro Rege naar de Witte Zaal in de Hoflaankerk.

De diverse commissieleden besloten na overleg het dit jaar anders te doen: een vroege start met een voorzitronde in de bar. Theo liet het ons weten. Het liefst met een rood accent.

 Sommigen namen dit heel serieus ( totaal rood ), anderen iets minder. Het maakte niet uit, de sfeer was gelijk optimaal. Daarna officieel zingen, een drankpauze met tot slot een bonte Kerstavond o.l.v. het duo Marjanne ( speciaal ingevlogen ) en Hans.

Over het officiële repertoire bestond geen twijfel. Onze Amsterdamse engel stuurde ( heel modern ) zijn aankondiging via de app.

Inmiddels werd de zaal door andere engelen in de juiste sfeer gebracht met lichtsnoeren die van overal bijeen waren gekomen voor deze viering.

Nadat Herbert ons met toepasselijke oefeningen  stem- en andere banden liet oprekken werd het tijd voor een in-dance. Dit maal op Stuck in the middle van Steelers Wheel. De onmiddellijke herkenning van dit wat leeftijdsgebonden lied droeg bij aan de sfeer tijdens de uitvoering. Er kwam ook veel ter sprake.

Daarna begon het serieuzere werk. Een combinatie van instuderen en tegelijk uitvoeren, met een Herbert die strooide met toonaarden zodat het uiteindelijk harmonisch klonk. Daarna had iedereen dorst en daar kwamen Marjolein, Peter en hun onafscheidelijke assistent in beeld.

Zij schonken een aantrekkelijk ogende en verwarmende Glühwein voor ons in, voorzien van een vitaminerijk waaiertje. Er waren Frankiaanse groentesnacks, marsepeinen bolletjes ( ja, zoet kan ook heel goed ), maar het hoogtepunt lag ook nu weer bij de schier eindeloze stroom bitterballen van Peter. 

 

Een tweede glas Glühwein ( door Peter omgetoverd in een soort van vloeibare rumboon ) deed het goed. Ik kreeg een rendiergevoel en wilde snel naar boven om met de belletjes ( ja Marjanne en Hans hadden alles uit "de kindertijd" als hulpstukken meegenomen ) te spelen. 

Echt een rammelaar voor iedereen. 

Zij hadden ook een leuk boekje gemaakt met allerlei kerst- en andere liedjes speciaal voor deze community-singing. Tussendoor deden we wat zoekoefeningen, maar dat maakte alleen maar nieuwsgierig. Hans en Marjanne speelden en zongen en na het lezen van de tekst deden we allemaal van harte mee.

Dat gold ook voor de aanwezige bekroonde bestuursleden.

Daarna was er nog tijd voor wat nazingen in de zaal of nazitten in de bar. Tot in de kleine uurtjes.

Het was weer top geweest. Met dank aan alle scheppers daarvan. Als verlichte sterren verdwenen wij in de nacht om elders verder te stralen.

Rotterdam,14 december, Henk van der Veen.

Fotografie: Theo, Henk.

 

Rootskoor Rotterdam sluit het seizoen af bij De Wende.

 Rootskoor Rotterdam in De Wende.

Aan elk zangseizoen komt een einde. Ook nu. Meestal doen we zoiets op een ongebruikelijke locatie. Anders dan normaal en deze keer kwam Els met het initiatief om dit in De Wende, in de Oosterflank te doen. Daar zou onze veelkleurigheid goed tot haar recht komen.

Voor de liefhebsters ( waar waren de bassen ? ) begon er om 17.30 uur een cursus "werken met glas". Er was een bonte hoeveelheid glas uitgestald die na het verzamelen van de delen geheel intuïtief compositorisch op de betreffende ondergrond aangebracht werd. Dit leidde tot grote tevredenheid en geluk ( het zou later nog doorklinken in de zang ).

 Vanaf 18.30 uur kwamen de meeste anderen binnen met tal van zelfbereide heerlijkheden in allerlei kleuren. Soms heel Hollands, soms heel Kip Madras en alles daar tussen in. De kleurstellingen uit de eerste activiteit breidden zich uit.

Er werd genoten. Van elkaar en alles daaromheen.

Om half acht meldde ik mij aan de poort van De Wende. Met enige verbazing en verwondering liep ik de gemeenschapsruimte binnen. Een bonte variëteit aan meubels, objecten, kleuren gaf het iets feestelijks en voor wie het even niet zag zitten,die kon plaatsnemen aan de bar waar hoop in 3 talen getapt werd.

Allemaal vrijwilligerswerk, vertelde een aardige dame, Grecia, mij. Alle spullen verzameld en ver- of bewerkt. Het deed mij aan de Duitse kunstenaar Hundertwasser denken of aan de Tarottuin van Niki de St.Phalle. Er was een hartjestafel , een tafel met ingebouwde bordjes, een witte voor als je even niet wist en een bank met tijgervel die voortkwam uit een voormalig ledikant. Ik mocht er even op gaan zitten en inderdaad: het voelde koninklijk.

Overal waren boeken om mee te nemen en wilde je je haar kammen: in de aanwezige klassieke spiegel zat het gelijk netjes. Zij vertelde mij dat ze prachtige foto's had gemaakt van etende koorleden en die wilde ik wel zien, dus kwam het snel tot een uitwisseling via Whats App.

Intussen waren de buiken rond en de schalen bijna leeg. Een laatste stukje Madras á la VanderVoort mocht nog plaatsnemen op het bord van Sandra. Even later blies Bert de laatste waxinelichtjes onder de lege pan uit. Het werd tijd om te gaan zingen.

Het was prettig weer en dus verzamelden wij ons onder de symbolische oude eik ( een catalpa in dit geval ).

Iedere stem kreeg haar eigen plek toegewezen en er ontstond bij de dames onmiddellijk een spontane ruilhandel in partituren.

 

Niet bij de heren, want die hadden maar één partituur en die zat de meeste tijd ( nauwelijks passend ) in de achterzak van Karel. Esta Tierra verliep daardoor wat moeizaam. De rest ging soepel.

 

En wat leuk: wij hadden publiek. Uit de ramen, achter de gordijnen of geheel aanwezig. Er werd volop gefilmd en gefotografeerd. Niet alleen omdat wij zo geïnspireerd zongen, maar ook omdat wij later "een leuke groep" genoemd werden. En dat komt vermoedelijk steeds minder voor !

Ook fijn was dat als we de begintoon goed hadden Herbert ons met applaus verraste en dat deed goed. Ons repertoire stroomde als een rivier onder zijn leiding en na verloop van tijd hadden wij allen tintelingen in vingers en voeten. En dan weet je dat je goed bezig bent. Mother of God klonk prachtig in deze binnentuin en South Africa bracht de donkerste krachten in ons boven ( wel op een nette manier ).

Op verzoek van Bert sloten wij af met het altijd sfeervolle Irish Blessing. De partituren mochten in de tas, de stemmen besproeid, maar niet voor ons publiek. Dat wilde meer en wij gaven hen een onvergetelijk Syahamba mee naar huis. Het was weer mooi geweest. In augustus gaan wij al weer een kerk inzingen. Een mooi vooruitzicht.

Met dank aan allen voor jullie bijdrage ( Els in het bijzonder ) voor deze unieke avond ( en al   de toegezonden foto's ).

Henk, Rotterdam, 7 juli 2023.

 

Afscheid van Pro Rege.

 Afscheid Pro Rege. 

Nadat wij, het Rootskoor Rotterdam, ons oude thuishonk Djoj hadden moeten verlaten, kwamen wij terecht in Pro Rege, een kerk met een zalencentrum.

 Het zingen en dansen deden we beneden. Voor de pauze en de nazit gingen we naar boven. Naar de door Peter en Marjolijn bemande bar.  

Helaas ging nu ook daar het licht uit. Het pand werd verkocht en zou verbouwd worden naar een andere bestemming. Weer lieten we enkele dierbare herinneringen achter, zoals de 70ste verjaardag van dirigent Herbert.

 Het orgelconcert van Peter en Karel, mogelijk gesponsord door Schoonenberg. De meditatieve momenten vooraf en een gezellig etentje uit eigen keuken.

  En de bitterballen na afloop.

De laatste beelden van het koor in de kerk ( met dank aan Alexandra ).

De avond werd boven feestelijk afgesloten met "The Old Boys", een door de tijd gelouterd bandje op wasbord, bas, gitaar, mondharmonica en zang.

Het was een prima uitsmijter naast de bitterballen.

 

Tot ziens in ons nieuwe onderkomen aan de Hoflaan.

Henk 25 juni 2023.

 

Over doornen en rozen: Het Rootskoor in Het Steiger.

 Over doornen en rozen.

In het begin van het zangseizoen kwam Jolanda met het plan om in mei ( Meimaand, Mariamaand ) met het Rootskoor te gaan optreden in Het Steiger, een kerk in het hart van Rotterdam. Tegelijkertijd zouden een aantal kunstenaars zichzelf tonen in hun beleving van de historische en spirituele Maria.

De metro deed het snel vandaag en zo kwam ik als eerste de kerk binnen. Een fraai en ook wat gedateerd gebouw. Vermoedelijk geïnspireerd door Le Corbusiers Notre Dame du Haut Ronchamps. Al is deze soberder. Het glas in lood werpt bij de juiste zonnestand een veelkleurig licht naar binnen.

Het voordeel van vroeg zijn is de mogelijkheid om alles ( ook de expositie en de iconen ) op mijn gemak te bekijken.

De kerk kent een prachtige binnentuin, die een oase van stilte vormt te midden van het stadsgewoel.

Inmiddels kwamen onze koorleden binnen voor een ronde inzingen en een generale oefening van ons repertoire. Onder de stimulerende leiding van Herbert haalden wij het bijna beste in ons naar boven ( de rest was voor later ).

Afgesproken was dat wij allen in het blauw zouden komen en dat was duidelijk te zien. "Fifty shades of blue" fluisterde een koorlid in mijn oor. 

 

Wij mochten daarna even pauzeren om onze partituren op orde te stellen en thee met een chocoladekoekje te pakken.

 

De kerk raakte inmiddels aardig gevuld en dat was fijn, ook voor Herbert, want hij heeft er graag een extra koor bij. Samen zongen we een gecannoneerd Dona Nobis Pacem. Het klok als een klok. Net als El Alma, waarbij Alexandra en Jolanda een kleine stap voorwaarts maakten, voor zichzelf en voor alle aanwezigen. Als duo een solo zingen. Zij deden het terwijl wij meelevend humden.

Op dat moment raakte de kerk in prachtig licht gehuld, als ware het een goedkeuring van boven. En dat kon Jolanda zeker wel gebruiken, nadat de bisschop eerder gehangen kunstwerken van de expositie had laten verwijderen. Hij vond ze te onthullend, wat mij als liefhebber dan wel nieuwsgierig maakt.

Alle reden om Alleluja te zingen !

Inmiddels had een aardige heer op de preekstoel plaatsgenomen om een column met ons te delen. Daarin vertelde hij over zijn zoeken en vinden van innerlijke verbinding en harmonie. Hij vond dit tijdens zijn verblijf in de Abdij Maria Toevlucht in Rucphen ( Zundert ). Hij ervoer een grote verbinding met het kloosterleven, de dagelijks terugkerende gebeden en gezangen en de Zenmeditatie.

Daarbij was Brouwerij De Kievit ( een afsplitsing van de Leffe uit Tilburg ) voor hem ook niet onopgemerkt gebleven. De paters aten en dronken vegetarisch ! In stilte, dat wel. Een boeiend verhaal, waarna wij het tweede deel van ons concert ten gehore brachten.

 

Daar zaten 2 niet zo gemakkelijke, zeg maar rustig, pittige stukjes bij. Die zongen wij heel ingetogen. De andere liederen gingen echter uit volle borst. Onze afsluiting met Tibie Poem was van een grootse en onaardse schoonheid. Applaus ! En dat kregen we !

 

 

Er gebeurde deze middag ook een wonder. Op de binnenplaats stond een madonna met ( pasgeboren ) kind op de arm. Zij was omringd door struiken met doornen en hier en daar een klein beetje loof. Het door ons gezongen Maria Durch Ein Dornfield was niet helemaal perfect, maar had in de patio een prachtig gevolg: Plotseling bloeiden er rozen ! Een mooi resultaat na al dat oefenen op de donderdagen.

Inmiddels waren er flessen wijn en knabbelnootjes klaargezet. Daar mochten we eerst alleen maar naar kijken maar aankomen niet. Eerst zouden wij met de kunstenaars een rondgang maken, zodat zij allen hun motivatie bij de betreffende beelden konden geven. Organisatorisch was dat wat lastig met tientallen tegelijk in de gang. En daar gemiddelde leeftijd hoog lag - inclusief rollators - werd verstaan ook een dingetje.

Een eerste dame zag ik vanuit de verte iets over iets blauws vertellen. Ik kroop wat dichterbij toen Jolanda haar vierluik toelichtte.Of anders gezegd: haar verhaal voorzag van afbeeldingen.

De andere kunstenaars kende ik niet. Sommigen spraken mij meer aan dan de anderen. Ik breng er een paar in beeld:

Daarna was het tijd voor de wijn die rijkelijk vloeide. Wij nestelden ons met een groepje in de patio, te midden van de bloeiende rozen en blauw getinte kristallen. Dat werd erg gezellig en toen wij gemaand werden de kerk te verlaten begrepen wij dat er tijd was voor een extra rondje. Het was ook zo heerlijk buiten.

 

Om half 7 verlieten wij met tegenzin het gebouw, zodat de M.E. die net klaar was bij de A12 in Den Haag niet naar Rotterdam hoefde te komen.

Het was weer mooi geweest. Met dank aan Jolanda, Herbert en alle andere aanwezigen ( in het bijzonder Franca, die ook een grote stap maakte ).

Tekst en lay out : Henk.

Fotografie: Alexandra, Eugenie, Jolanda, Henk.