Con el Vito

kaskraker

Rootskoor via Zoom en Ommoord de kassen in.

Rootskoor via Zoom en Ommoord de kassen in.

Door alle beperkingen werd het onmogelijk om nog binnen te kunnen zingen. Onze aerosolen waren te gevaarlijk. Gelukkig kwam Herbert met het idee om te gaan Zoomen. Wie zin had kon meedoen en zo werd het een paar keer "droogzingen". Niet met alle microfoons open, want dat werkte niet door de vertraging in geluid en beeld. Neen, eerst was er een sociale ronde en dan zette Herbert een koorfilmpje op en konden we thuis meezingen zonder elkaar daarbij te hinderen. Daarna volgde het uitzwaaien.

Het was dan ook heel fijn toen we weer met een tussenruimte van 1,5 meter in ieder geval buiten konden gaan zingen. En zo werd het toch een geslaagde grote vakantie ( i.p.v. te gaan reizen )

Nadat wij op 2 september, bij invallende duisternis en dalende temperaturen, voor het laatst hadden gezongen in onze half overdekte zanglocatie in Rotterdam Ommoord, kwam de vraag: Hoe nu verder ? Dorien en Leo hadden een oplossing: Kom bij ons in de kas. Het is er droog, beschut, verlicht, goed geventileerd en er is thee, koffie en voor wie wil een koekje en een toilet.  

Dat klonk allemaal heel aantrekkelijk, maar er moest wel gereisd worden: naar Heenweg, onder de rook van ’s-Gravenzande. Omdat ik vroeg was mocht ik even binnen kijken. De stoelen stonden al in de stemopstelling en er was zo te zien volop adem- en dansruimte.

Maar eerst kregen wij een rondleiding door het bedrijf. Dorien liet zien dat er voor het koor ook andere opstellingen mogelijkheden waren, mocht het aantal leden onverwacht toenemen. De planten stonden in volgorde van groei en dat zou ook een leuk perspectief kunnen bieden.

Tijd nu om naar onze oefenruimte te gaan, alwaar onze kaskraker Herbert zijn laatste voorbereidingen trof om er weer een harmonieus geheel van te smeden.

Hij wilde er zo te zien iets bijzonders van maken, want hij had van Leo een soort jacquet geleend ( moest nog wel even drogen ) en hij had zo te zien een hightech stemvork geleend om Hina Tsitsungu wat kracht bij te zetten.

Er werd ook nog naar een speciale stoel voor hem gezocht, zodat hij af en toe even met de voet van de grond kon. Een te lange wandeling had hem geen goed gedaan en hij liet dat ook horen bij het inzingen. Een lied over een man met een stalen bal aan zijn voet. Terwijl Herbert de kern van binnenuit vertolkte zong het koor heel betrokken en instemmend mee.

En: “We really did know his name”, dat wel.

En terwijl iedereen zijn of haar stemplek innam en de zon achter de horizon verdween ( 19.49 uur ) begon het losmakende inzingen. Iedereen voelde zich veilig, want in deze omstandigheden lukte het geen enkele aerosol een koorgenoot te bereiken. De ventilatie van bovenaf drukte het ongerief direct op de grond, zodat het daar verder kon natrillen.

Bij het zingen van het meditatieve De Noche deed Dorien het licht aan en dat had meerdere wonderlijke effecten: we konden weer lezen, de overkant van het koor zien en eerlijk gezegd: het leek wel of er een stukje van de hemel op aarde onthuld werd.

Om half tien was het voorbij. Wij bedankten onze gastvrouw, Herbert en elkaar en spraken af dit volgende week nog eens dunnetjes over te doen.

Henk, 19 september 2020.

Roots zingt buiten op 26 juni.

Roots zingt weer buiten.

Na het succes van vorige week verzamelden wij ons weer op onze "concertplek"in de open lucht achter de Satijnbloem.

Het zou pas later op de avond gaan regenen en dus begonnen we vol vertrouwen, maar na een half uurtje regende het pijpenstelen en moesten we verhuizen naar ons overdekte adres aan de Vlambloem

En daar konden we opdrogen en gezellig verder zingen.

Akoestisch was het ook erg goed.

tibie 1

Zingen in de buitenaccomodatie achter de Satijnbloem.

                            Roots zingt buiten.

Ineens stopte al het zingen bij de uitbraak van het Coronavirus. Er kwamen blokkerende beperkingen op het gebied van gezamenlijk zingen en vooral niet zingen in een gesloten binnenruimte. Om toch iets te kunnen doen organiseerde Herbert Zoom-sessies.

De sessies waren gezellig om elkaar weer eens te zien en te spreken. Maar het zingen werd nooit een succes door de vertraging in video beeld en geluid.

Ik doe er een mooi voorbeeld bij: Kukeleku. Niet dat we dat zongen, maar zo klonk het wel, wat wel veel plezier veroorzaakte.

Vanaf het moment dat we weer met 30 personen en 1.50 meter afstand weer naar buiten mochten, ontstonden er ook weer nieuwe mogelijkheden. En zo kwamen we op vrijdag 12 juni bijeen aan de achterzijde van het industriepark Ommoord. In de rug gedekt door een gebouw en met boven ons een bladerdek...........klonk het opvallend goed.