Alle Roots aan dek !

"Call Pete again boys, call Pete again!"

And for the love of Rootskoor call Pete again!"

Wat begon als een leuke variatie op het Engelse drinklied "Call George again" ( opgedragen aan Peter, de man bij wie wij al zo'n 20 jaar onze zaal huren ), pakte wonderlijk uit.

Toen wij het eenmaal voor hem uit volle borst gezongen hadden was hij zo vereerd en blij dat hij ons de mogelijkheid gaf om ( met een kleine bijbetaling ) een rondvaartboot te huren om daar onze laatste seizoensavond te kunnen vieren.

"Piet Hein, Piet Hein, zij naam is klein",

zo reageerde mijn Shanti-hart.

"Zijn daden benne groot......

( ja het ging natuurlijk weer over Peter )

hij heeft gevonden een oude boot....."

Maar eerst kwamen wij allen tesamen ( ook een goed idee voor een liedje ) bij de nieuwe ingang van het volledig gerenoveerde Plaswijckpark.

 
                                                 Veiligheid is ook daar een groot goed. 

Rond 20.30 uur openden 2 stevige, gebruinde mannen een hoogstaand hek dat zo in de Bijlmerbajes zou passen.

Wij werden vriendelijk welkom geheten en zoals wel eens eerder was gebeurd glipte er iemand mee naar binnen die geen koorlid was ( maar gelukkig wel een moeder - met een wonderschone altstem - had ).

Vanaf de verhoging waar ik stond had ik een prachtig uitzicht over de verlokkingen van Plaswijck en even dacht ik nog hoe leuk het zou zijn om met elke stemgroep in zo'n zwaantje te gaan zitten.

Ik probeerde het nog in de groep te gooien, maar die waren al met het repertoire, de hapjes en het volgend seizoen bezig.

Onze boot lag helemaal aan de andere kant van het park afgemeerd. De beste kaartlezers zouden ons de weg wijzen en dat viel niet altijd mee.
"Eyewish" ging zo door mij heen.

Ondertussen moesten een aantal oudere jongeren stevig in de hand gehouden worden: dit kussen zag er toch wel heel aantrekkelijk uit en omdat we tegenwoordig liever zittend dan staand zingen.........................

 Uiteindelijk belandden we aan boord. Konden de meegebrachte dranken en hapjes geïnstalleerd worden en konden wij van wal steken met een wonderschoon vierstemmig lied dat ik mij helaas niet meer kan herinneren. De boot hing namelijk nogal scheef ( teveel wijn aan stuurboord vermoed ik ). En dat wilden we vastleggen.

Onze dirigent zat in het vooronder ( daar waar de zelfgemaakte borrelgarnituur in de tas zat ). Daar begon het zingen dus meestal. De stemvork werd voor een keer een prikvork. En ja, dan laat je je vanzelf meenemen.

Hoe anders was het achterin. Veel van onze beste stemmen werden regelmatig afgeleid door de fraaie mannelijkheid en de tatoeages van onze stuur- en bootsman.

Amor, amor, amor....ja dat werd geïnspireerd meegezongen.

Aan boord konden we bij de voorzitster voor een kleine vergoeding taxfree levensmiddelen inkopen.

En dat was de moeite waard.

Je kon het zo gek niet verzinnen of het lag wel de schappen.

En ook het winkelpersoneel was vriendelijk en behulpzaam.

Soms vergaten we wel eens waarvoor we hier waren en dan greep de dirigent ( even de Leffe opzij gezet ) in en werd er een gedragen "Tibie Poem" of een unfotgettable "Irish Blessing" gezongen.

Dit tot grote vreugde en bewondering van de mensen op passerende scheepjes of op de recreatief gelegen eilandjes.

Ja onze liederen droegen ver op deze zwoele zomeravond. Hoe anders was het vorig jaar toen wij geïsoleerd tussen het riet van het Kleiwegkwartier ons publiek nauwelijks konden zien, dan wel bereiken.

Aan boord zongen wij lustig verder en wie problemen kreeg met de stembanden - niet iedereen is gewend tegen de wind in te zingen - kon bij onze scheepskoks een smeerseltje halen, dat wonderen deed. Ook de spatels waren heerlijk krokant.

Samen zingen heeft iets tijdloos. Het is voorbij voor je het weet. Zo ook nu. Ineens viel de avond in en stuurde onze stuur ons terug langs de inmiddels diepzwart eilanden en over goudgeel gekleurde wateren.

Eenmaal aan land was goed te zien dat kangeroes het liefst in de schemering naar buiten komen, of was het de drank die dit fenomeen veroorzaakte.
Toen ik 'm aanraakte begon-ie wel spontaan te glimmen. En dat is mooi.

Onder de transferboog van het Plaswijckpark was er nog een moment voor stilte en blijde verwachting.

Onze dirigent werd verrast met een prachtig boeket en gepassioneerde kussen van onze voorzitster.
Nogmaals schalde het Amor, amor, amor. Nu over de Ringdijk ( what's in a name ).

Ja hier werd duidelijk iets afgesloten en iets nieuws geboren.

Volgend seizoen doen we alles gewoon nog eens over, hoorde ik verzuchten.

Nog één lied resste ons. Welk weet ik nu ook niet meer. 
Teveel emoties denk ik.

Mooi was het wel.

Allemaal bedankt en tot ziens,

Henk.